|
ODRA nr 10 (649) październik 2016
Autor: Lee Kuei-shien
Wiersze miłosne dla Chile
Nr 1. Chilijska wierzba
Wierzba rozpuszcza swoje gęste włosy tak delikatnie jak wodospad gdy ptak ośmiela się na nim przysiąść, i dotyka mnie głęboko patrzenie na nią z oddali wyobrażając sobie jaką będzie miała twarz kiedy odwróci się w moją stronę.
Wiosenny wiatr buszuje wśród gałązek i wzbudza serię wibracji w harmonii z falami przy brzegu. Dźwięk wodospadu przypomina mi twój śmiech tak wyrazisty i czysty i delikatny jak słodki śpiew ptaka.
Obserwuję krajobraz z okna autobusu, czasem studiuję w nim twój profil, jakbyś się miała za chwilę odwrócić abym popatrzył wyraźnie na blask twojej twarzy, i obawiam się fal wzbudzanych wiosennym wiatrem które zostawią po sobie wiele wirów nastawiając nieprzewidziane pułapki.
Nr 2. Powinienem mieć swoją Narodową Flagę
Narodowa flaga czerwono-biało-niebieska ze srebrną gwiazdą Wenus każdego dnia powiewa z wiatrem to tu, to tam na dachach biur, szkół i domów ludziom z wysoka w języku poczucia niezależności w mocnym, choćby niemym, poruszeniu.
Powinienem mieć Narodową Flagę jako znak mojej prawdziwej miłości aby zatknąć ją na zdobytym terytorium, ale jestem zbyt nieśmiały aby wyrazić swoją wolę. Rysuję więc to wyobrażenie w ukrytych myślach.
Zazdroszczę brazylijskiemu poecie który owija szyję Narodową Flagą jak szalikiem, jednocześnie ogrzewając się i paradując. Przypuśćmy, że też mam swoją Narodową Flagę lub sam zmieniam się w Narodową Flagę i owijam nią całe twoje ciało aby zwrócić uwagę na współrzędne wyspy Formosa głoszącej suwerenność przypisaną mi na zawsze.
Nr 3. Recytacja poezji w parku
W parku gdzie ciepłe słońce świeci na pomnik Manuela Rodrígueza[1] wzniesiony z brązu pod błękitnym niebem, wydaje mi się, że wiosna to olśniewająca przyjemność i wszystkie liście są zielone po to, aby cieszyć przechodzące tędy oczy.
Młody cowboy energicznie tańczy la cueca chilena[2] z nieśmiała dziewczyną. Kląskania ptaków i kwiatów akompaniują im wesoło. Zdałem sobie sprawę, że mój sen tancerza minął, zaś ten o ojczyźnie wciąż śpi, a i moi towarzysze gdzieś się rozpierzchli.
Miałem wrażenie, że Tajwan był zarówno daleko i blisko. Poczułem się sfrustrowany. Czytanie wierszy obudziło we mnie dźwięki, które wydały mi się pieśnią anioła dobiegającą sponad pomnika Manuela Rodrígueza. Bóg błogosławi moją wyspę. I niech ten cudowny sen będzie moim kompanem podróży przez Pacyfik, choćby na krótko, kiedy czuję wieczną moc poezji i ten niezapomniany cud intonacji.
Przełożyła Krystyna Lenkowska
Lee Kuei-shien, poeta tajwański, ur. 1937
Opublikował 22 tomy poetyckie i 25 zbiorów esejów. Jego wiersze ukazały się w wielu antologiach w Tajwanie i za granicą. Otrzymał wiele prestiżowych nagród w swoim kraju i na świecie (Korea, Indie, Mongolia, Bangladesz). Trzykrotnie był kandydatem International Poets Academy oraz Poets International do literackiej Nagrody Nobla; ostatnio w roku 2006. Członek International Academy of Poets in England, Taiwan P.E.N, wiceprzewodniczący Movimiento Poetas del Mundo. Mieszka w Tajwanie. [1] Manuel Rodríguez Erdoíza（1785~1818) – chilijski prawnik oraz przywódca guerrilla, uważany za założyciela niezależnego państwa Chile.
[2] Chilijski taniec ludowy 
|